نامه !

از نامه های بابا لنگ دراز به جودی ابوت

 جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و
 زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که درافق دوردست است دست یابند و
 متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و
 اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند.

دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است.
 آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. …

جودی عزیزم! 

 ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم.

 هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود.

 پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد :

باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم دردلش ثبت شویم . . .